Engellilerin en sık karşılaştığı sorunlardan biri ayrımcılıktır. Devlet politikasının, engelli haklarından ziyade yardım etme, şefkat gösterme zorunluluğu olarak ele alınan bir bakış açısı ile yönetilmesi, engellilerin önündeki en büyük sorunların başında gelmektedir.

Şehirlerimizde ve çalışma yaşamında erişebilirlik açısından oldukça geride kalmış olan Türkiye’de, 2005 yılında yürürlüğe giren 5378 Sayılı Engelliler Hakkında Kanuna göre belediyeler ve çalışma alanlarında işverenler tarafından yapılması gereken erişebilirlik uygulamalarının hayata geçirilmesine dair atılan adımların yetersiz olması ve yaptırım uygulanmaması da bu yetersizliğin devam etmesine sebep olmaktadır.

Sağlık ve eğitimde de erişim kolay sağlanamamaktadır. Türkiye’de 6 milyon üniversite öğrencisinden yalnızca 10 bini engelli öğrencidir. Toplum tarafından “fazla şefkat” görerek dışlanmanın yanı sıra fiziki koşulların yetersizliği yüksek öğrenimdeki sayılara bu şekilde yansımaktadır. Örneğin Braille alfabesinde basılan kitapların kağıt israfı olarak görülmesi, kağıda çözüm bulunacağına kelimelerin kısaltmalarının öğretilmesi olarak aşılmaktadır.
Sağlıkta da iletişim eksikliği sorunların en başını çekmektedir.

Kamuda istihdam zorunluluğu %3 olmasına rağmen 25 bin istihdam açığının olması, özel sektörde de erişebilirliği sağlayarak %3ün istihdam edilmesi yerine kişi başı ceza ödenmesi yolunun tercih edilmesi, engellilerin çalışma yaşamına katılımı önünde duran sorunlardandır.

Engellilerin yaşadığı sorunların önüne ancak yasaların yaptırım gücü uygulanırsa geçilebilir.
Daha adil ve ayrımcılığın son bulduğu bir dünya umuduyla…